Ze zucht.. “ik dacht dat ik dat thema nu wel had gehad”.
Herkenbaar.. ook voor mij. 
Dat ik iets in mezelf tegenkom wat ik heb uitgewerkt en opgelost. 
En dat het dan onverwacht en keihard weer opnieuw voorbij komt.
In een ander jasje. 
Maar even pijnlijk en meedogenloos. 
Onze levensthema’s. 
Het is als een ui die we afpellen. 
Elke keer wat dichter naar de kern. 
Zo’n situatie vraagt van mij dat ik heel bewust tijd neem om te voelen wat er in mij gebeurt. Dat ik mezelf ruimte gun om dat wat voelbaar is (angst, verdriet, ongemak) ook echt te voelen en niet weg te duwen.
En te bemerken hoe die emotie dan op een zeker moment als het ware ‘oplost’.
Pas daarna hoef ik te reageren of te handelen richting de ander, als dat dan nog nodig is.